تاریخ ایران گویی با جنگ پیوند غریبی دارد. تاریخ کهن و پر فراز و نشیبی که داستان‌های جنگ را در خود نگه‌داشته و هرکس در هر دوره به گونه‌ای آن را باز نمایی می‌کند. چرایی و چگونگی وقوع جنگ در این سرزمین را به ورق‌های تاریخ که بسپاریم درهرزمان وازهرمکانی به آن بنگریم، جنگ با ویرانی و اندوه پیوندی ناگسستنی دارد.
ما زنان پژوهشگر تاریخ ایران که سالیان متمادی درپژوهش تاریخ زنان ایران تلاش کرده و ورق به ورق تاریخ ایران را در پیوند با زنان میهن‌مان جستجو کرده‌ایم، آنجا که به تاریخ جنگ رسیده‌ایم، سراسر آسیب و خسران را دیده‌ایم .
ما دیده‌ایم و خوانده‌ایم، هر سرباز که به میدان جنگ می‌رود تنها یک تن نیست او خانه‌اش، مادر و خواهرانش، همسرش و دخترانش را با خود به جنگ می‌برد. آمار کشته‌های جنگ حتی آنجا که زنان را در پشت جبهه نگه داشته‌اند، همیشه واقعی نبوده‌است، که یک سرباز تنها یک تن نیست بلکه چندین تن است و هر گلوله تنها یک تن را نمی‌کشد، بلکه زنده‌گانی را هم با خود می‌کشد که تعدادشان بسیار است .
و جنگ‌های امروز در دنیای مدرن، بسیار مخرب‌تر و ویرانگرتر از گذشته گریبان انسان‌ها و انسانیت را گرفته و می‌گیرد. در جغرافیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم آیا پایانی بر جنگ‌های از پیش تعیین شده هست؟ جنگ‌هایی که منابع انسانی و طبیعی را در آتش خود می‌سوزاند و تنها تلی از خاکستر به جا می‌گذارد؟
تا دیگرانی که از حقوق‌بشر و منافع آن برای ملت‌ها می‌گویند بر خاکسترها بنشینند و بار دیگر بیانیه‌های پر طمطراق صادر کنند.
به راستی تا کجا انسان‌های بی‌گناه باید بهای سرمایه‌گذاری صاحبان جهانی قدرت و ثروت‌‌هایی را که با ویرانی کشورها و نابودی مردمان آن میسر می شود، بپردازند؟
تنها با همین پیش فرض‌ها که جای ساعت‌ها گفتن و نوشتن دارد، انجمن زنان پژوهشگر تاریخ ایران، به عنوان نهادی که اعضای آن تلاش‌هایی برای فهمیدن و‌درک‌درست از واقعیت‌های تاریخی و دستی در پژوهش و نگاشتن از تاریخ ایران دارند و همواره صفحات پراندوه تاریخ جنگ را خوانده‌اند، جنگ را نه تنها ویرانگر بلکه سبب وابستگی بیشتر به جهان قدرت و ثروت سرمایه‌داران و‌فربه‌تر شدن کاسبان مروج آن می‌داند و با صدای رسا به آن نه می‌گوید. ما برآنیم که از زیستن و ساختن سرزمین‌مان برای فرزندان‌مان بنویسیم و بگوییم که ایستادیم تا نجنگیم. ایستادیم برای حفظ تاریخ و فرهنگ ایران و زندگی امن شما فرزندان ایران عزیز.